امروزه با پیشرفت مد در هر خانه ای میتوان ساعت دیواری نو را در رنگ ها و مدل های مختلف یافت که زیبایی منزل را دو چندان می کند.
ستاره شناس یونانی آندرونیکوس کوروش بر ساخت برج بادها در آتن در قرن اول قبل از میلاد نظارت کرد. تمدن یونان و روم طراحی ساعت آبی پیشرفته را با دقت بهبود یافته انجام داده است. این پیشرفت‌ها در دوران بیزانس و اسلامی منتقل شد و در نهایت راه خود را به اروپا باز کرد.
به طور مستقل، چینی ها ساعت های آبی پیشرفته خود را در سال 725 پس از میلاد توسعه دادند و ایده های خود را به کره و ژاپن منتقل کردند.
برخی از طرح های ساعت آب به طور مستقل توسعه یافته و برخی از دانش از طریق گسترش تجارت منتقل شده است. جوامع ماقبل مدرن همان الزامات زمان سنجی دقیقی را ندارند که در جوامع صنعتی مدرن وجود دارد، جایی که هر ساعت کار یا استراحت تحت نظارت است و کار ممکن است در هر زمانی بدون توجه به شرایط خارجی شروع یا پایان یابد.
در عوض، ساعت های آبی در جوامع باستانی عمدتاً به دلایل نجومی استفاده می شد.
این ساعت های اولیه آبی با ساعت آفتابی کالیبره شده بودند. در حالی که هرگز به سطح دقت یک ساعت مدرن نمی رسید، ساعت آب دقیق ترین و متداول ترین دستگاه زمان سنجی برای هزاران سال بود، تا اینکه با ساعت آونگی دقیق تر در اروپای قرن هفدهم جایگزین شد.
تمدن اسلامی با مهندسی دقیق به پیشرفت بیشتر دقت ساعت ها اعتبار دارد. در سال 797 (یا احتمالاً 801)، خلیفه عباسی بغداد، هارون الرشید، یک فیل آسیایی به نام ابوالعباس را همراه با «نمونه ای خاص» از یک ساعت آب[16] به شارلمانی هدیه داد. پاپ سیلوستر دوم ساعت ها را در حدود سال 1000 میلادی به اروپای شمالی و غربی معرفی کرد.
